Oktober 2014 – december 2015
Het leven staat niet stil – dus inderdaad: er gebeurde daarna toch weer van alles. Op maandag 6 oktober 2014 kreeg ik een heftige buikgriep (of althans iets dat daarop leek… noro-virus? crisis in het kanker-proces? iets anders? ik weet het niet). Enfin, buikgriep heerste, dus ik maakte me geen zorgen. Het zou wel overgaan, dacht ik. Helaas echter bleek mijn lichaam het niet aan te kunnen. Wekenlang had ik hoge koorts – vaak 40˚ – ik kon niet eten, moeizaam drinken, en eigenlijk kon ik niets. Ik lag in een soort halve coma, herkende niemand meer, was me niet bewust van mijn situatie. De huisarts en zijn vervangers verwachtten dat ik dood zou gaan – ik lag volgens iedereen op sterven. John verpleegde mij zo goed mogelijk – en dankzij die goede zorgen begon ik na een maand toch weer wat te eten – muizenhapjes, maar toch weer iets…. Ik bleek totaal verzwakt echter – kon geen stap op eigen kracht verzetten, een glas water optillen lukte niet want het was te zwaar. Alle spieren leken wel verdwenen en ik was zo’n 10/12 kilo afgevallen.
In de periode daarna begon ik heel voorzichtig wat bij te komen – maar dat ging heel langzaam, vooral omdat de koorts diverse keren terugkwam. Medio januari 2015 was ik toch heel wat beter, maar nog niet terug op het punt waarop ik in oktober begon. Mijn kracht was lang niet wat het was – en ik kon nog weinig aan. Ik begon immers al op halve kracht, en het duurde ook heel wat tijd eer ik weer een beetje wat kon eten.
Wat heb ik hiervan geleerd? Wel, dat je het maar nooit weet – hoe het zal lopen heb je uiteindelijk niet in eigen hand… Verder is kanker niet de enige ziekte die je kan krijgen. Het is oppassen geblazen met griepjes en kou – als kankerpatiënt ben je behoorlijk bevattelijk.
Intussen was ik dus wel erg dankbaar dat ik nu toch weer herstellende was – een wonder op zich, toen iedereen alweer dacht dat ik zeker dood zou gaan.
Ik heb trouwens in al die maanden mijn dieet, supplementen en therapieën uiteraard niet kunnen volhouden. Eerst kon ik helemaal niets eten, drinken was zoals ik zei ook al moeizaam, en het slikken van supplementen was ondenkbaar. Mijn geliefde Budwig-papje kon ik ook na enige tijd nog steeds niet door m’n keel krijgen. Resonantietherapie (Energy Healing) was veel te ver weg. Ik moest het allemaal loslaten, er zat niets anders op. Toen, na enkele maanden, begon ik langzamerhand de zaak weer wat op te bouwen. Beetje bij beetje – maar het kostte tijd. Inderdaad loslaten dus, en aanvaarden dat het ging zoals het ging. Ik hield goede hoop…
Maart 2015 kwam er nog een tegenvaller: er was een griep-epidemie, en ja hoor, ik deed weer mee. Best link dus, maar ook dit bleek ik na een week of vier toch weer te boven te komen.
Ik hield dus goede hoop! De verschijnselen van de longkanker waren niet verergerd – en zijn nog steeds niet verergerd.
December 2015.
Inmiddels is het december 2015 – en ik ben nog steeds herstellende van die klappen. Zeg maar: minder fut en kracht dan vóór oktober 2014, maar het blijft vooruitgaan – met muizen-stapjes. Inmiddels kan ik weer naar Veldhoven met het OV, ik kan een boodschapje doen, zelfs een stukje fietsen – maar ik ben eerder moe dan vroeger. Ook mijn maag is nog steeds niet de oude – en dat is vervelend want ik kan daardoor moeilijk bijspijkeren. Toch blijft er een stijgende lijn merkbaar in mijn conditie – tergend langzaam, maar hij is er. Dus ik houd die goede hoop nog steeds vast – ik ga weer vooruit. Ook de kanker schijnt stabiel te zijn – en inmiddels probeer ik alweer wat kuren en kuurtjes om ook dat proces vooruit te helpen (waaronder recentelijk een soort GcMAF achtige yoghurt – echt weer iets nieuws – sinds kort op de website). Kortom: het gaat eigenlijk best goed!